Nga DAVID L. PHILLIPS. Drejtor i Programit për Ndërtimin e Paqes dhe të Drejtave, Instituti i Universitetit Columbia për Studimin e të Drejtave të Njeriut

Presidenti i Turqisë Rexhep Tajip Erdogan duke ju drejtuar një audience në Prizren gjatë një vizite zyrtare në Kosovë në tetor 2013 tha:.. “Ne të gjithë i përkasin një historie të përbashkët, kulture të përbashkët, qytetërimi të përbashkët. Ne jemi njerëz të cilët janë vëllezërit e kësaj strukture. Mos harroni, Turqia është Kosova, Kosova është Turqi! “

Pergaditi Kolec Traboini

Nga Aurel Dasareti

Vendi im (brenda dhe jashtë murit të arbrit), është shqyer nga lakmitarë të pangopur, tradhtarë, politikanë të pandershëm. Shqipëria ime është një vend i varfër, i vuajtur, i grisur në copa nga njerëz të pabesë. Shqipëria ime është një vend ku vetëm të përzgjedhurit marrin pjesë në pasurinë. Shqipëria ime dikur krenare, me pasuri të mëdha natyrore është shndërruar në një lypës. Në një anije që fundoset.
***
O ju djemtë e plehrave, sadistë me karakter të fëlliqtë që vetëquheni politikanë!
Është e lehtë që në një Vend ku nuk përfillet Ligji dhe Kushtetuta ta keqpërdorni detyrën për xhepat e juaj. Ajo që është e gabuar dhe vulgare në këtë budallallëk, është që parasë nga Krimi i Organizuar dhe Tradhtisë ndaj Vendit i jepni një vlerë absolute – sepse mendoni që përgjithmonë do të mbeteni të paprekshëm.
Fitimi i karakterit është një element shumë i rëndësishëm dhe i domosdoshëm në procesin e mbijetesës njerëzore, por në rastin e juaj paraqet edhe mjaft vështirësi, rrezik dhe tragjedi. Në masën me të cilën është ngjizur, veçanërisht nga traditat familjare, karakteri sadist i juaji ju motivon të zhyteni edhe më tepër në ligësi pa i bërë thirrje arsyes, pa i parashikuar pasojat – kur të jepni llogaritë.
***
Shqipëria ime (mendoj për të gjitha trojet) nuk mund të ndihmojë nevojtarët, të moshuarit apo jetimët. Rinia, inxhinierët, mjekët dhe mësuesit ikin nga kjo anije që fundoset sepse ata nuk kanë asgjë për të jetuar. Shqipëria ime gjatë shekujve ka luftuar dhe fituar kundër shumë pushtuesve; në vitin 1999 ngadhënjeu edhe mbi fashizmin sllavo-çetnik por në kurriz të jetës së dhjetëra mijë njerëzve – kurse tani hajnat ”kosovarë” e kthyen sërish nën Serbi. Shqipëria ime sundohet nga njerëz të ulët, të ligë, të veshur me pushtet të egër, por që s`mund të miratohet dhe përligjet. Shqipëria ime sundohet nga kriminelët e paskrupullt që nuk druajnë aspak për të vepruar apo për të mbajtur një qëndrim tradhtie ndaj vendit duke e shitur atë pak nga pak te serbët, grekët dhe fqinjët tjerë – akt tradhtar që është tërësisht në kundërshtim me rregullat, moralin, burrërinë, krenarinë kombëtare dhe Kushtetutën. Shqipëria ime nuk burgosën hajnat qeveritarë “kosovarë” që shitën Vendin te çetnikët, por atdhetarët opozitarë që përpiqen ta mbrojnë atë. Shqipëria ime gjashtëmbëdhjetë vite me radhë nuk ishte në gjendje të ribashkohet me vetveten, por i nënshtrohet urdhrave dhe direktivave të grekëve, serbëve, osmanlinjve, arabëve. Shqipëria ime drejtohet për në rrugën e ferrit nga dy rrymë politike reaksionare: klerikëve ortodoks dhe mysliman, që nuk besojnë aspak në Profetë e Perëndi por kanë për qëllim të vendosin sundimin e Kishës greke dhe Xhamisë arabe/turke në jetën politike, shoqërore e kulturore të saj. Shkombëtarizimin e Kombit, shpërbërjen e Vendit, Kalifatin…
***
Është momenti i fundit t`i bëjë thirrje Kombit tim, që të mos lejojë fundosjen e Anijes Shqiptare. Apeloj në arsyen e tyre më të shëndoshë. Por kam njëfarë dyshimi nëse e kanë një arsye të tillë të shëndoshë apo jo.
O shqiptar! Thuaji po vetvetes, veçantisë tënde, ndjenjave të tua, fatit tënd! S`ka rrugë tjetër më të mirë përveç të kërkosh mirëqenien tënde atje në vendlindjen tënde, atdheun tënd, tokën tënde. Nuk e di ku të çon, por shkon drejt qendrës së jetës, realitetit, në kulmin e domosdoshmërisë. Mund të duket e padurueshme, t`i japish fund jetës këtë mund ta bëjnë të gjithë; edhe unë. Por të shkëputesh me dëshirë nga kjo jetë, ose të braktisësh Mëmëdheun dhe të ikësh në vendet e huaja ku përgjithmonë do të mbeteshe i huaj, duke tradhtuar fatin dhe kuptimin e qenies tënde, s`mund ta bësh. Nuk do të zgjaste shumë dhe do të kaplonte një dëshpërim edhe më i madh.
Ajo që kurrë s`do dëshiroja, as edhe në çaste angështie, është gjendja ndërmjet të mirës dhe të keqes, ndërmjet amullisë dhe mediokritetit (aftësisë së kufizuar të dikujt). Jo, preferoj diçka më të theksuar – më mirë një vuajtje më të rëndë dhe nga ana tjetër çaste të lumtura, të pasura e plotë shkëlqim.
***
Fryrë zemrat dhe faqet me ngjyra të ndezura, homazh të dashurit Atdhe. Emri i shenjtë. Gjumi im është i heshtur, dhe askush nuk mund të ëndërrojë në mënyrë të lehtë dhe kështu të heshtur, kur malet dhe deti bie në gjumë, dhe askush nuk mund të buzëqeshë në mënyrë të qetë dhe të lumtur, kur zërat lundrues mbinatyror vdesin. Dhe, pyjet janë duke fjetur në luginë.
Shqipëri, Shqipëria ime, ma jep mua pranverën tënde, me diell mbi ujërat që lëkunden, por më dëgjo mua, po më dëgjo mua kur ditët kalojnë dhe hijet e mbrëmjes mbulojnë ballin tim. Pastaj më mëso të zbehem, o Shqipëri moj nëna ime, dhe të hipi në një krevat në Tokën Tënde të Shenjtë, kur vera e lënë vendin.
Ti u rrëzove do ngrihesh përsëri,  o faqe grisura e shenjta SHQIPËRI!

Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike (dasaretiaurel@yahoo.com.au)

Nga Ardian Ndreca

Deri në çastin kur ndër media për reformën në drejtësi flitej siç flitet për motrat Kardashian asnji gazetar apo analist nuk pipëtinte, sepse ajo shihej si diçka e domosdoshme vetëm për të huejt, por që askush tek ne s’kishte ndërmend me e realizue.
Sot që loja asht nxehë, gjithnji falë të huejve, ka nji nisë nji valë sulmesh soft dhe jo aq soft kundër dy mbështetësve kryesorë të kësaj reforme: Donald Lu dhe Romana Vlahutin.
Ban përshtypje fakti që nuk ka asnji eksponent të sistemit të drejtësisë shqiptare që të mbajë nji profil të naltë në ketë debat në favor të reformës, pse mes tyne nuk ka asnji të ndershëm që të ketë sadopak guxim për me mbrojtë nderin e vet profesional dhe personal. Anonimiteti, edhe si emnues i përbashkët në të keq, duket se asht rruga ma e preferueme për ta. Kurse ai mendizi i përqullun që duhet të fliste “ex officio” për drejtësinë s’pranë tue shprazë me serioziotet banalitete të tipit “kuvendon Marta me gra”.
Ma së parit sulmet ndaj dy diplomatëve të huej nisen prej do “social networks” me ngjyrime shquparake, ku baheshin aludime meskine në drejtim të zonjës Vlahutin, aludime të denja për mejhanet e katundit ma të lodhun.
Jeta e saj private, prania e ndërmarrjeve kroate në Shqipni, karriera e saj… u banë shkak dalldie për nji seri idiotësh anonimë me pagesë, që u japin rremave me sa fuqi që kanë në detin e halesë ku gjinden.
Flamurin e sulmeve të frontit të kopuksisë ndaj Vlahutin e mori I. Babaramo, nji prej shumë teveqelave krahthatë që kanë pushtue me marrina ekranet tona. Ky i përveçmi pati madje edhe paturpsinë me aludue për përfshimjen e diplomates kroate në tendera.
Mbas tij e mori fjalën Lubonja, i cili ka gjithmonë sukses kur don me paraqite me pompozitet auroral çdo banalitet që i sillet në rradake, tue u tregue skeptik ndaj reformës.
Jam i bindun se shumica e shqiptarëve, që s’kanë flirtue me pushtetin dhe s’janë pague me vite shì prej atyne që e kanë shkër… me përpikmënì drejtësinë, janë skeptikë ndaj këtij skeptikut të çorbave televizive tiranase.
S’mund të rrinte pa e thanë nji fjalë edhe nji tjetër i pa kërçik që e ka xhaketën “double face”, Fevziu, edhe ky nji tjetër shitës tymit, kokot i palodhshëm i oborrit të çastit.
Si intermezzo nuk munguen as guksimat e do fytyrëzhallogave të rendit të dytë, njerëz të papunë e të paprofesion, që paguhen me rreshta.
E në fund e sakrifikoi vetveten edhe A. Thano, tue tregue gjana që i qenkan thanë në mirëbesim nga ambasadori Lu, nji mirëbesim denjësisht i justifikuem si prej nji “maîtresse”, si edhe tue citue letrën e nji deliranti shqiptaro-amerikan që e ka rrejt mendja se po e bajnë ambasador në Shqipni.
Të gjitha këto sulme të drejtpërdrejta e të tërthorta, këto votëbesime të mungueme e levantinizma të pista, nuk na dëshmojnë tjetër veç faktit që bota e krimit të organizuem nuk dorëzohet lehtë, dhe se mban peng jo vetëm politikën, drejtësinë, ekonominë por edhe mediat tona.
Në Shqipni nuk ka parti që ta duen reformën e vërtetë në drejtësi, ka vetëm individë, pse nji reformë e vërtetë do ta vinte me shpatulla për mur kllounizmin tragjik të tranzicionit, tue e shpërvjelë si çorap e tue e surfullue politikën, për me e shndrrue vendin nga nji rrënojë post-otomano-komuniste në nji vend europian.
Por, me shpresue se mund të bahet nji reformë me Berishën e Metën asht si me dashtë me mbathë pelën me krande. Prandaj, hepërhe, bashkëbiseduesi i vetëm i besueshëm i ambasadorëve Lu dhe Vlahutin mbetet Edi Rama. Kancelarja Merkel ia tha qartë këtij se basti ma i madh me të asht pikërisht kjo reformë.
Por tashma edhe ai vetë duhet ta ketë kuptue, përtej veleiteteve që ia ushqejnë mjeshtrisht oborrtarët e tij, se Bashkimi Europian dhe SHBA-ja, nuk i sjellin sytë nga ai as për batutat e shumta, as pse asht i gjatë dhe madje as për pikturat që ban, por vetëm tue u nisë prej shpresës që të bahet protagonisti i kësaj reforme.
Tik tak, tik tak.

Nga Valmira Halimi

Shkrimtari shqiptar Ismail Kadare është dekoruar me titullin Legjoni i Nderit nga shteti francez.

Lajmin për këtë vlerësim prestigjoz për emrin më të njohur në rang ndërkombëtar të letërsisë shqiptare bëhet i ditur nga mediat franceze.

Sipas burimeve mediatike, zotit Kadare i është akorduar titulli Komandant i Legjonit të Nderit.

Bëhet fjalë për një tjetër çmim të rëndësishëm për këtë shkrimtar, pas atij të pak viteve më parë në Spanjë, Princi i Asturias.

Në listën e të dekoruarve pas vdekjes ishin 15 pjesëtarë të gazetës satirike franceze “Charlie Hebdo”, që humbën jetën gjatë sulmeve në redaksinë e saj, në janar 2015.

Titulli Legjoni i Nderit jepet çdo vit në Francë për personalitet më të spikatura.

Urimi i parë për shkrimtarin shqiptar erdhi nga ministri i Jashtëm Ditmir Bushati. “2016 nis me një lajm fantastik: Kadare u dekorua Komandant i Legjonit të Nderit, titulli më i lartë në Francë. Nderim i madh për Kadarenë dhe Shqipërinë”, shkruan Bushati në Twitter.

/ Top Channel

Rrefimet e librit “Djali nga Hoti” i Kolec Traboinit vijne ne periudhen kohore 100 te viteve me pare. Ata jane mbeshtetur ne hartimet shkollore te babait te tij Palok Troboini ish-nxenes i shkolles Tregtare Italiane, i cili solli permes Dalmacise flamurin qe u ngrit ne Deciq me 6 prill te vitin 1911. Shkrimet vijne nga viti 1905 me disa modifikime e plotesime sic e ka zakon Kolec Traboini me penen e tij te lehte si gjeth e me peshe tonelata. Libri i thjeshte edhe per kompozimin, ilustrimin dhe ne teresi grafiken e perdorur, eshte nje model per kohen. Faqet e librit te impresionojne, te shetisin ne tablote e bukura natyrore te malesive, te stineve te vitit, ne galerite e personazheve qe jane te moshave te ndryshme, ku mbizoteron Palok Troboini i ati i Kolecit, nena Nora dhe mesuesi i italishtes Andrea Skanjeti burri i Motres Tone. Personazhet e librit jane bashkemoshatare, kryesisht te vuajtur, por te ndershem. Jane rrefime per femije, qe me shume mjeshteri e pa u dukur, ne fundin e se cilit, cilido lexues i jep dicka te vlefshme per jeten, kurdo e kudo qe i nevojitet.

Do t’i thosha edhe Ministres se Arsimit se duhet qe ky liber te plotesoje bibliotekat e shkollave, sepse eshte nje nga librat me te mire per femije. Mos t’ju dridhet fare dora per ta futur ne katalogun e librave te leximit jashte klase. Deshiroj qe ky propozim te mos mbetet ne vesh te shurdher. Lexim te kendshem.

FAIK XHANI
mesues

Ciklet migruese të shqiptareve të Kosovës,gjatë shekullit të kaluar dhe gjatë këtij fillim shekulli janë zhvilluar me intensitet të lartë.

Shkaktarë kryesor i këtyre migrimeve masive ka qenë politika diskriminuese e ish -Jugosllavisë , komuniste karshi shqiptarëve.

Sistemi monist e totalitar i këtij shteti i dirigjuar nga serbët vazhdimisht i ka trajtuar shqiptarët si qytetarë të rendit të dytë.

Si pasojë e kësaj shtypje të egër shqiptarët e Kosovës, përbëjnë numrin më të madh në Evropë të të shpërngulurve nga trojet e tyre etnike.

Ata përveç migrimit në kontinente të ndryshme kanë migruar edhe brenda hapësirave të ish- republikave jugosllave, si në Kroaci , Slloveni , Bosnjë e Hercegovinë e aty- këtu edhe në Maqedoni e Vojvodinë. Shqiptarët në këto republika kanë shkuar në fund të viteve të 60-ta për të kërkuar punën që në vendin e tyre u mungonte.

Mungesa e perspektivës dhe e planeve të përgjithshme zhvillimore e veçanërisht politika e segregacionit në sferën e shkollimit dhe të punësimit sikur mijëra qytetarë të tjerë e kanë detyruar edhe z. Ali Rexhaj, nga Cërca e Burimit (ish- Istogu) që së bashku me të shoqen Sofë Ademaj Rexhaj të migrojë në Varazhdin të Kroacisë.

Ky qytet në veriperëndim të këtij vendi sikur në të kaluarën edhe tani njihet me kështjellat dhe katedralet e bukura të stilit barok të ndërtuara që në mesjetë.

Po ashtu Varazhdini konsiderohet si bazë e formimit të institucioneve të para kroate.

Shquhet edhe me industrinë jashtëzakonisht të zhvilluar të përpunim drurit ,të galanterisë së lëkurës së këpucëve dhe fabrikën e modelimit, e të qepjes së rrobave “VARTEKS”

Me gjithë dëmet e pësuara gjatë përpjekjeve serbe të viteve 1991-1995 për invadim të Kroacisë, kjo qendër industriale dhe kulturore shpejt e ka rimarrë veten, duke kthyer pamjen e dikurshme.

Gati gjysmë shekulli jete dhe pune të përbashkët me qytetarët e Varazhdinit dhe të Kroacisë, i ka ndarë edhe familja e Ali Rexhajt.

Dashurinë për këtë vend Rexhajt e kanë kultivuar natyrshëm dhe pakurrfarë imponimi.

Ata gjatë konfliktit serbo- kroat me të gjitha mjetet janë vënë në mbrojtje të Kroacisë.

Gatishmërinë për mbrojtjen e vlerave qytetare të këtij vendi e tregon edhe aktivizimi i Nderimit, djalit të vetëm të Aliut në armatën kroate.

Familja Rexhaj edhe pse gjatë këtyre trazirave ka pasur mundësi kalimi në ndonjë vend të Evropës Perëndimore, për as një çast nuk ka lëvizur nga Varazhdini.

Kjo familje mikpritjen e ditëve të para në mërgim e ka cilësuar si të paharruar andaj sakrificat qofshin edhe me jetë në mbrojtje të Kroacisë,i ka marrë si të zakonshme.

Aliu dyzet vjet me radhë ka qëndruar me timon në duar duke bërë punën e shoferit të autobusit në linjat ndërkombëtare. Falë njohjes së shkëlqyer të gjuhës gjermane ai ndërkohë ka udhëhequr edhe një agjencionin të pavarur nëpërmjet të cilit janë organizuar udhëtime në tërë Evropën.

Ai gjithmonë është dalluar me sjelljet e tij korrekte ndaj pasagjerëve pa pasur asnjëherë paragjykime në përkatësi, ngjyrë apo religjion.

Duke qenë i tillë edhe sot me pietet kujtohet nga miq e shokë të shumtë. Aliu edhe pse ka shkuar në pension të merituar më 2009, prapëseprapë nuk rri duarkryq .

Ai është ende aktiv në Kryesinë e Unionit Shqiptar të Kroacisë. Mallin e pashuar për bjeshkët e Podgurit dhe burimet e tyre kohëve të fundit ai po e kompenson duke vizituar shumë shpesh Kosovën. Me nostalgji e emocion të papërshkruar po shkel çdo pëllëmbë të fushave dhe të bjeshkëve, nëpër të cilat dikur kishte kaluar rinë e tij të hershme

Tiparet pozitive të Aliut për të qenë i dashur dhe respektuar nga të gjithë i kanë trashëguar edhe dy fëmijët e tij Linda dhe Nderimi.

Të edukuar nën mbikëqyrjen e Aliut dhe Sofës ata gjithmonë kanë qenë shembull për të mirë si në shkollë ashtu edhe në punë.

Linda e pasionuar pas drejtësisë ka studiuar në Universitetin e Zagrebit,ku edhe i ka përfunduar me mjaft sukses studimet në Jurisprudencë.

Ajo tani profesionin e juristes e praktikon në një zyrë ligjore në Gjenevë të Zvicrës, ku kohë më parë ka përfunduar edhe studimet në Gjuhë dhe Letërsi Frënge.

Ndërkaq Nderimi pas përfundimit të shkollimit të detyrueshëm ëndrrën e tij të kahmotshme për fushën e mjekësisë e sendërton duke u regjistruar në Shkollën e Mesme të Mjekësisë në Varazhdin. Nga dëshira e flaktë që t’u vije sa më parë në ndihmë njerëzve me nevoja të veçanta Nderimi mësimet në këtë shkollë i kryen më 1993 me sukses të dalluar.

Në kuadër të formimit profesional Nderimi i thellon njohurit duke bërë edhe hulumtime shtesë në këtë fushë e cila kryesisht merret me trajtimin e komplikimeve muskulore të trupit të njeriut.

Aftësitë, disiplina dhe serioziteti i tij në punë u bien në sy mësimdhënësve të cilët të bindur që në një të ardhme të afërt Nderimi do të jetë njeriu i duhur në lëmin e fizioterapisë u sugjerojnë udhëheqësve të Klubit Futbollistik “Varteks” nga Varazhdini angazhimin e tij në radhët e personelit mjekësor të kësaj skuadre.

FC Varteks me traditë mbi tetëdhjetëvjeçare në futbollin kroat e atë jugosllav njihet si skuadër tejet serioze e ish- Ligës së Dytë Federative të Jugosllavisë, grupi i Veriut.

Nderimi i pushtuar nga dashuria për këtë profesion pothuajse pjesën më të madhe të kohës e kalon me futbollistët e klubit “Varteks”.

Punës profesionale të Nderimit shpejt i bien në gjurmë ekspertët mjekësor të kombëtares kroate të futbollit dhe pa hezituar fare e plotësojnë katërshen e fizioterapeutëve të kombëtares së tyre edhe me kosovarin Nderim Rexhaj.

Personeli mjekësor i kombëtares kroate të futbollit,i katërti në të majtë në këtë përbërje Nderim Rexhaj, me origjinë nga Cërca e Burimit( ish- Istogu) i Republikës së Kosovës

Nderimi punën e fizioterapeutit në kombëtaren e parë të futbollit kroat e kryen me shumë sukses tash njëzet vjet.

Në mes Kryetari i Federarës së Futbollit të Kroacisë, Davor Shuker me fizioterapeutët e kësaj kombëtarje  Bojan Radanoviq dhe Nderim Rexhaj

Falë duarve të tij magjike ai së bashku me përfaqësuesit e kombëtares kroate të futbollit ka shijuar atmosferën impozante të dy Kampionateve Botërore të Futbollit, të zhvilluara më 2006 në Gjermani dhe më 2014 në Brazil.

Gjithashtu Rexhaj ka qenë pjesë e shërbimit mjekësor të kësaj kombëtareje edhe në Kampionatet Evropiane të organizuara në Portugali,Zvicër-Austri, dhe Poloni.

Ëndrrën për ta shkelur tokën e Afrikës së Jugut,të Kinës, Izraelit dhe të vendeve të tjera të botës Rexhaj e ka realizuar duke qenë ndërvite pjesë e stafit mjekësor të kësaj kombëtareje.

Prandaj me të drejtë ndihet i privilegjuar dhe krenar që kontributin e tij e jep në një seleksion cilësor çfarë është ai i Kroacisë, i cili shpeshherë ua ka shuar shpresat për triumf skuadrave me famë botërore siç janë: Brazili, Argjentina, Gjermania, Spanja, Italia,Anglia, Franca etj.

Z. Rexhaj sukseset e kombëtares kroate të futbollit i lidhë drejtpërsëdrejti me harmoninë që mbretëron në të gjitha nivelet dhe me punën profesionale të secilit pjesëtarë qoftë ai zyrtar i lartë i Federatës së futbollit kroat,përzgjedhës,lojtarë, apo edhe personel mjekësor.

Nderim Rexhaj Kroacinë e konsideron si burim të pashtershëm të talenteve të futbollit.

Nderim Rexhaj me sulmuesin e Kroacisë, Mario Mangjukiq,njëherit lojtari më i mirë i FC Juventus të Torinos.

Futbollistët e këtij vendi sikur në të kaluarën edhe sot gjenden në klubet më eminente të botës . Në Barcelonë luan Rakitiq, në Real Madrid Kovaçiq e Modriq ,në Juventus Mangjukiq, në Inter Perishiq e Brozoviq, në Dinamo të Kievit Domagoj Vida e Niko Krajnçar,në West Ham United Jelaviq.

Nga e majta Ivica Oliq, reprezentues kroatë dhe lojtar i njohur i FC. Hamburg, dhe Luka Modriq, truri i kombëtares kroate dhe një nga lojtarët më të frytshëm të Real Madrid-it, së bashku me fizioterapeutin e tyre Rexhaj

Gati çdo skuadër e Evropës, që përfaqëson vlera të futbollit modern ka në radhët e veta të paktën një futbollistë kroatë. Të jesh në shërbim të këtyre djemve që përmes lojës krijojnë ura miqësie me qytetërimet me të lashta të botës,me të vërtetë është një kënaqësi e veçantë jo vetëm për mua por,për të gjithë qytetarët e Kroacisë thotë Rexhaj.

Me gjithë këto avantazhe të krijuara Nderim Rexhaj i ka ngelur besnik prejardhjes së tij puro shqiptare. Ai ka kohë që është martuar me zonjën Njomëza Gërguri Rexhaj, e cila po ashtu është me rrënjë nga Rrafshi i Dukagjinit.

Nderimi dhe Njomëza çdoherë shihen të hareshëm. Ata plotësisht të lumtur nga jeta në bashkëshortësi kanë edhe tre fëmijë Vesën,Rionin dhe Tarën.Për shkak të natyrës së punës së Nderimit me fëmijët më tepër preokupohet zonja Njomëza Gërguri Rexhaj.

Rrëfimin mbi sagën e familjes së tij z. Rexhaj e mbyll me konstatimin se rënia e komunizmit ka qenë rilindje e vërtetë për popullin kroat dhe atë shqiptar.

Ai mendon se me ardhjen e demokracisë dhe shkëputjen e Kroacisë nga ish- Jugosllavia, ka nisur një epokë e re bashkëpunimi dhe miqësie ndërmjet kroatëve dhe shqiptarëve.

Dikur një bashkëpunim i tillë ishte i paimagjinueshëm,ngase hegjemonizmi serbomadh me çdo kusht mundohej që nëpërmjet të disa kundërshtarëve për ndryshime dhe përparim këta dy popuj t’i konfrontoj në mes veti.

Pergaditi ARIF EJUPI

Ka gjasa që Evropa terhiqet nga disa pjsë të Ballkanit

Nga Lush Palokaj

Deklarata me e re e kryeministrit turk Davutoglu mbi përbajtjën e vorbullës turke në teritorin e Ballkanit thjeshtë synim për t’u kthyer edhe një herë në teritorin ku ka sunduar pesë shekuj më parë.

Pas vizitës dy ditore të kryeministrit turk Ahmet Davutoglu në Serbi prap shtrohet pyetja e perhapjës së ndikimit Turk në Ballkan. Me deklarimët provokative të tij, pas të cilave patjetër kërkohët shqyrtimi shtesë sepse edhe vet zyrtarët turq sjellin çeshtjën e ndikimit të perseritjës neo-osmaniste në teritorin e dikurshëm osman. Në Kosovë, Bosnje dhe aty ku jetojnë shqiptaret, këtë gjë e ka arritur por kërkon edhe nga Serbia që të bie nën ndikimin e saj nga shkaku i popullatës me numër bukur të madhe të fesë islame në teritorin e serb.

- Ballkani është si një çorbë në të cilën në deshirojmë t’i shtojmë një melmesë të këndshme e cila do të behët edhe më e shishme, ka thene Davotuglua të hënën e kaluar, ditën e parë të vizitës së tij në Beograd.

Kryeministri serb Vuçiqi i ka ikur interpretimit të fjalës se musafirit duke u arsytuar që t’i shmangët metaforës sepse ajo mund të interpretohën në domethënje të ndryshme së çfarë kuptimi ka melmesa turke në çorbën e Ballkanit.

Asgje tjetër pos një shprehje e synimit të hapur turk së Ballkani është zonë e interesit të tyre dhe që vetem Ankara e di kuptimin e plotë të dhe nostalgjinë e asaj popullate për një pushtues që i zhbëri dhe ua nderroi identit në favor të saj në Ballkanin e trazuar. Një “çorbe” popujsh të krijuar nga vet ajo më shum së një shekull më parë. Kerkesë e hapt që ajo të pranohët si faktor në terirtorin të cilin ajo e merr si zonë të interesit të popullatës me të njejtin mentalitet. Kjo është edhe një porosi Evropës dhe të gjithë faktorëve tjerë që të ndalën nëse synojnë për t’a marrë primatin në Ballkan. Thjeshtë kërkesë e hapt pa kurrfarë ngurrimi – kërkesë që të hulumtohët se kush ja dha guzimin që të perzihët në Ballkanin – gjeografikisht pjesë e Evropës.

Kur me 13 tetor 2013 kryeministri i atëhershem turk Rexhep Erdogani në Prizeren bertiti: “Turqia është Kosove, Kosova është Turqi” këtë Evropa nuk e harron. Askush nuk reagoi pos me kujtohet vetem kryetari i Serbisë Tomisllav Nikoliqi i cili deklaratën e Erdoganit e mori si një agresion turk pa armë dhe kërkonte që Ankara të kërkonte falje sepse Serbia e konsideronte si teritor të vetin Kosovën dhe i ngriri mardhenjët me Turqinë që më vonë duke mos marrë pjesë në mbledhjën trilaterale të maredhënjëve në mes Serbisë, Bosnjës dhe Turqisë.

Sa i mençur kryeministri serb Vuqiqi sot, per interesa shtetrore. I harron të gjitha ato dhe kërkon bashkepunim intenziv me Ankarën sikurse në kohen e Borisav Tadiqit duke insituar në investime në ekonominë e prapambetur serbe – mikun shekullorë . Analistët japin vrejtje duke thënë se edhe permes ndihmes ekonomike Ankara zgjeron ndikimin neo-osmanist – sidomos në përqendrimin e saj në teritore me popullsi shumice muslimane si në Bosnje e Hercegovine,Shqiperi , Sanxhak, Kosove e Maqedoni. Këto janë teritore shumica shqiptarë e boshnjakë në këtë dekadë thellë të zhytur në një sekt fetar ektremist islam të cilëve u ka hyrë në shpirtë kultura dhe mentaliteti i mykur arab. Aty ku u shkurtohët koka edhe foshnjeve dhe njeriu e ka humbur kuptimin si qenje njerezore nga vrasjët e pa meshirëshme në emer të Allahut. Boshnjakët e zënë vedin e tretë kurse shqiparët të katertin sa i perket xhihadizmit në luftën siriane.

Nuk është gjë e fshehtë sepse zyrtaret më të lart turq disa herë kanë thënë se qellimi i Turqisë në Ballkan është perseritje e neo-otomanizmit dhe kthimit tyre në ato pjesë të Ballkanit të cilat Perandoria Osmane i ka pasur nën okupim pesë shekuj më radhë. Ata thonë se fuqia ushtarake dhe ekonomike i jep të drejt Turqisë që të sundoi edhe njëhere në shek. 21. – para se gjithash përmes ekonomisë, politikës, kulturës por kryesisht në planin religjioz duke e marre islamin si një fe në rritje – siç ata mendojnë.

Qysh më parë rrjedhnin të dhenat së Turqia i ka mjetët e parapara për hapjën e më shume së qindra qendrave kulturore. Një qender të tillë me kujtohët së i ka pas premtuar Tadiqit jo fort larg Beogradit, afer autostradës. Pa dyshim së këto i ka arritur në Kosovë dhe sa di unë në çdo qytet i ka më shum së dy qendra ku shihen mjekrragjinjët me pantollana të shkurtër – fetarë ekstremistë. Është zbuluar kohëve të fundit së Turqia bashk me Arabinë Saudite ka ushtruar të gjithë ata xhihadistë që sot e udheheqin Shtetin Islamik. Politikën e mëparshme të udhehequr nga Erdogani e pareqet sot edhe Davotuglua, një pjese, “Thellesija srategjike dhe qendrimit nderkombetar turk” që nga viti 2001, edhe sot shefi turk haptas flet per rendin neo-osman në Ballkan.

Turqia është kopshti i të gjithë shekujve të kalauares osmane gjatë se cilave janë mbjellë themelet e përhershme të pikepamjës historike, ekonomike dhe mentale në shoqrinë e saj. Turqia edhe sot ka mundesi dhe të drejt në ato teritore ta luaj rrolin kryesor, thot Davutoglu.Tetë vite më vonë në rangun e shefit diplomatik turk në Sarajevë thekson se shekujt e sundimit osman në Ballkan janë ngjarje të suksesshme dhe së duhet perseritur.

EVROPA SIÇ SHIFET KA NDERMEND TE TERHIQET NGA DISA PJESE TE BALLKANIT

Një nga të vertetat e mundshme është se gjasat janë që Evropa mund të terhiqet nga një pjesë e Ballkanit. Këtë nuk e din as Edi Rama as HashimThaçi me pionin e ti të quajtur Isë. Turqia nuk do ta kishte marrë guximin po të mos e lejonte dikush nga Evropa. Siç po shifët Turqia e ka pranuar karotën nga Evropa – disa pjesë të Ballkanit por jo antare e EU-s. Për t’a pranuar në Evropë e kanë zavendsuar me lejimin e saj për të dominuar në disa pjesë në kontinentin e vjetër duke e ditur se me kulturën evropiane nuk kanë të bëjnë fare. Kosovën de facto disa analistë e shpallën si shtet islamik- ekstrem. Një mentalitet të tillë nuk e fshehen as shumica e deputetëve në Parlamentin e Kosovës kur një ligj sa i përket ndalimit të religjionit ekstrem nuk e votuan në mledhjën e fundit. Edhe Shqiperia mori zerin e zi me xhihadist në luftën e Sirisë. Në trojët shqiptare thellë dominon kultura e shkretirave arabe. Keq jam zhgenjyer gjashtë muaj sa qendrova në Kosovë. Vehabistet prezent në shum pijatore, selam alekum është pershendetja në vendlindjën time. Nxeneësi i fillorës nuk i pergjigjët pyetjës së arsimtarës për Skenderbeun sepse ai ka vra musliman. Madje shkatrimi i varrezave të katolikeve ne Dedaj të hasit para dy ditesh ma kujton një gjë shum të rendësishme që kam harruar ta tregoi. Kur për here të parë me ra Kurani në dorë nga fqiu i parë në katin ku jetonim, në parathenje të tij lexova së qellimin e kanë luftën kundër katolikeve, trekëndesh Bosnje, Kosvë, Maqedoni, luftë vetem kundër katolikëve e jo serbëve, thjeshtë e pashë tolerancën fetare që disa genjështarë prifta e predikojnë çdo ditë. Kur i tregova fqiut që ma kishte dhenë Kuranin, menjehere e kan terhjekur prej botimit dhe në botimin e ri të Kuranit nuk e kam gjetur atë qellim. Kjo mjafton për ta kuptuar fshehtësinë që tani doli në shesh, shkatrrimi i varrezave katolike në Dedaj të Hasit. Reziku atyre nuk u ka ardhë nga të vdekurit por nga kryqi i krishtit i cili kurrë pushkën nuk e ka marrë në dorë dhe ka mallkuar çdo vrasje – frika e dominimit të tij, sigurisht të porositur nga ndonjë hoxhë vehabist trushperlarë. Kjo mund të kthehët edhe në një luftë vëllavrarese e sigurisht shkau ka dorë këtu pa e ditur këta që e kanë bërë këtë vandalizëm.

Hashimi naiv nuk e pranon pa aftësinë e tij por kërkon protesta kundër niglixhencës evropiane ndaj shqiptarëve duke mos e ditur së shka ka ana tjetër e medaljës. Turqia e Erdoganit vëlla me Hashimin thellë ka ngulur rrenjë në Kosovë me lejën e tij, atëherë çka kërkon Evropa aty? Në anën tjetër me siguri religjioni ekstrem i antarëve në partinë e tij të cilet as Gjergj Kastriotin nuk e njohin për hero kombëtar – s’ka mbetur gjë tjetëe pos – rroftë Turqia!

EU thellë e preokupuar me probleme të brendshme disa e mohojnë paranë e perbashkët , strukturorja, refugjatët – nuk ka kapacitet që interesat e saj t’i mbrojë me energji të njejt si më parë dhe pajtohet që Turqia t’a merr primatin në disa pjesë ku popullata me shumicë e perkrahin dhe janë me të njejtin mentalitet. Thjeshtë Evropa në defanzivë kurse Turqija në ofanzivë. Por Evropa duhet ta dij se me vuarjën e tranzverzalës vetem me Novi Pazarin dhe Sarajevë, pa arritur deri në Evropën Qendrore Turqia nuk ndalët.

New York – Bronx me me 01-01-2016

Nga Leke Mrijaj

Këshilli organizativ i një grupi intelektualësh të Lugut të Drinit njofton të gjithë intelektualet, krijuesit e miqtë të Imz. Mark Sopit se ditën e shtunde me 09.Janar.2016 në ora 12:00 në Pallatin e Kulturës “JEHONA E DUKAGJINIT” në Klinë do organizojë një akademi perkujtimore në 10 vjetorin e kalimit në amëshim të Imz. Mark Sopit.
Akademisë i paraprinë mesha në ora 10 në Zllakuqan.

Referojnë:

-Prof.Dr. Martin BERISHAJ: Aspekti politik dhe diplomatik i Imz. Mark Sopit në arenën nderkombëtare ( zëri i tij i ndërgjegjës për veshët e Europës )

-Dom Shan ZEFI: Përkushtimi baritor dhe kontributi teologjik e human i Imz. Mark Sopit

-Dom Gjergj META: Evokim – Si e njohu Dioqeza e Durrësit Imz. Mark Sopin ( kontributin e tij )

-Prof. Prend BUZHALA: Vlera kulturore dhe kontributi letrar i Imz. Mark Sopit.

-Prof. Pal CANAJ: Reflektimet pozitive të Imz. Mark Sopit në unifikimin kombëtar.

Klinë:02.Janar.2016 Këshilli Organizativ

“Shqipëria vuen dhe bashkë me atë vuejmë edhe të gjithë ne!” Prof.Sami Repishti

Nga Keze Kozeta Zylo

Ta gëzojë Shkodra titullin e lartë që Bashkia e saj i dha në në këtë ndërrim motesh një prej figurave të ndritura shqiptare prof.Sami Repishtit, edhe pse me vonesë, prapë më mirë vonë se sa kurrë!…

Ndonëse prof.Sami Repishti nderohet me këtë titull, në rastin në fjalë mendoj se nderohet më shumë Shkodra dhe ja pse?

Shqiptari prej Shkodre, prof.Sami Repishti është njeriu me shpirt të lirë, është shqiptari që luftoi dhe e fitoi Lirinë vetëm në vendin më demokratik në botë në Amerikë…, ngase në vendin e tij Liria është ende e shqyer copash…

Si një anëtare aktive dhe publiciste në Diasporë kam pasur fatin ta takoj disa herë prof.Sami Repishtin, si në demonstrata, në mediume etj, por vetëm në 90-Vjetorin e ditëlindjes së tij verën që kaloi nuk mora dot pjesë pasi ishja në Mëmëdhe.

Në këto takime kam mësuar dhe dëgjuar nga afër idetë dhe gjithçka prej të rrëfyerit të tij brilant, prej të rrefyerit të tij të një burri të mençur dhe patriot. Portreti i tij është ADN-ja e burrave të mençur shqiptarë. Me një fjalë duke pasur këtë ndjesi kombëtare, detyrimisht i referohem thënieve dhe vepres së tij në shkrimet e mia, ndryshe ç’kuptim kanë çmimet dhënë nje soji njerëzish që vetem një Zot e di përse i marrin, në fakt çmimdhënësit e korruptuar e dinë dhe më mirë se Zoti, se përse jua kanë dhënë pllaken me gërma të “arta” këtij soji çmim marrësish…

Në krye të oxhakut duhet të vendosen njerëz me moral të lartë, njerëz që i kanë dhënë Kombit, njerëz që ia kanë zbardhur faqen Atdheut, jo njerëz që nuk u dihet në mënyrën më absolute veprimtaria e tyre, por shpesh ata kanë pasur një të kaluar të zezë që ia kanë shtuar blozën dhe më shumë oxhakut shqiptar. Ndonëse nuk pata ndonjë çudi për titullin e nderit që i dha Bashkia e Shkodrës z.Repishti, ngase portreti i tij para meje ngrihet madhërishem dhe ka merituar me kohë të jetë jo vetëm nderi i Shkodrës, por dhe “Nderi i Kombit”, sidoqoftë siç e përmenda më lart më mirë vonë se kurrë.

Njohja e vonë e punës dhe e veprës së prof.Repishtit nga Bashkia e Shkodrës të sjellë ndërmend thënien e Abraham Linkoln i cili ka thënë: “Don’t worry when you are not recognized, but strive to be worthy of recognition” që përkthehet “Mos u shqetësoni qe nuk ju kanë njohur, por përpiquni të jeni i denjë për njohje.”

Sot në këtë kasaphanë titujsh e nderesh më së shumti të pamoralshme siç ishte rasti i fundit skandaloz me dhunuesin dhe torturuesin Shyqyri Çoku të At Zef Pllumit që e burgosën për tërë jetën, do të ndodh që fëmijët tanë si dhe brezat pas nesh do ta kenë të pamundur të dallojnë shapin nga sheqeri siç thotë populli. Ndaj vlerësimi edhe pse me vonesë dhënë prof.Sami Repishtit i bën nder Shkodrës, sepse kasaphana e titujve të pamoralshëm është një thertore tjetër postkomuniste që i bëhet shqiptarëve nga truri me vrimë i çmimdhënësve krejtësisht të korruptuar. Qeveritarët e korruptuar, presidentët e majtë, të djathtë si dhe të partive as mish as peshk mjerisht po shkruajnë historinë, historinë çorbë që helmojnë miliona shqiptarë. Në se dikush nga bashkëvendasit e mi merr tituj, veçanërisht titullin e lartë “Nderi i Kombit” medoemos duhet të jetë një figurë e ndritur që shqiptarët t’i referohen atij, jo të mos e njohin fare, ose t’i nxjerrin gjuhën se për çfarë e merr? Mendoj, që të mos helmohet më tej historia kombëtare, sepse dhe çmimet janë një pjesë tejet e rëndësishme e saj, duhet të ngrihet një komision kombëtar duke përfshirë dhe Diasporën që lihet në “harresë”, por nuk harrohet për t’i vjelë paranë, duhet medoemos të bëhet me votë mbarë popullore për çdo figurë që vlerësohet, njëherazi të bëhet dhe rishikimi i çmimeve…

Të gjithë flasin se çmimet bëhen me miqësira, më së shumti të pamerituara, por mjerisht ndodh një diçka midis shqipfolësve veçanërisht brenda në Shqipëri dhe Kosovë që nuk e ngrenë zërin, nga se para tyre janë mijëra probleme akute dhe çmimet për momentin gëzohen dhe trumbetohen nga vetë personat që i marrin dhe i varin si portretin e Enverit dikur në mur… U ngrit zëri popullor kundër vetëm për një përdhunues, ish hetues te At Zef Pllumbit që t’i hiqej çmimi, por dhe zërat që u ngritën u dëgjuan vetëm kur foli dëshmitari okular i regjimit diktatorial profesor Repishti dhe atëhere iu desh kryministrit Rama të kërkonte falje, një falje që ishte formale, ngase nuk u pranua nga shumica per çfarë shkruante dhe nga as vetë prof.Repishti…

E kam fjalën se zëri i popullit nuk dëgjohet, zëri intelektual nuk dëgjohet, ndryshe Shkodra prof.Repishtin do ta kishte vlerësuar me kohë dhe brezat e ardhshëm do të kenë shanse të edukohen kthjellët se kush duhet ta meritojë çmimin.

Njerëzit që tundin çmimet e pamerituara si libri me titullin “Vrima” e autores Petro, është një turp i radhës për çmimdhënësit. Kjo “Vrimë” me krimba qe s’ka burrë nëne ta pastrojë…, pasi vihet në krah të korifenjëve të kulturës të cilët duhet medoemos të jenë referenca e Kombit, është një gropë që mbledh qelb dhe që urgjentisht duhet të pastrohet. Shpresoj se koha do ta bëjë seleksionimin e maskaradës së çmimeve, pasi ajo është gjykatësi më i drejtë. Por mjerisht në këtë rast kryeministri shqiptar Rama si dhe ministrja e kulturës Kumbaro ishin të egzaltuar kur i dorëzuan çmimin si libri më i mirë i vitit “Vrimës”, të cilëve edhe pse ju bë presion nga shumica e intelektualëve më në zë dhe dashamirësve të shumtë të letersise, përsëri kryeqeveritari dhe anëtarja e kabinetit të tij Kumbaro as qe donin t’ja dinin nga opionioni mbarëkombëtar çka na paralajmëron se duhet të vemë “kundragaz” kur të shkojmë të tërheqim libër pranë Bibliotekës Kombëtare, shtëpisë sonë të dytë, shtepisë me vuajtje…

Për të gjitha llojet e vuajtjeve prof.Repishti në parathënien që më ka shkruar rreth librit të botuar nën titullin “Reflektime shpirtërore” duke iu drejtuar lexuesve shkruan: “Shqipëria vuen dhe bashkë me atë vuejmë edhe të gjithë ne!”

Vuajtjet dhe dhimbjet Shqipërisë do t’ja heqim vetëm ne që jemi bij dhe bija të tij, vetëm ne nëse nuk i shkaktojmë dhimbje njeri-tjetrit, për rrjedhojë dhe Kombit tonë të përbashkët…

Vuajtjet Mëmëdheut tonë të shumëvuajtur do t’ja heqim kur të nderojmë bij si prof.Repishti që ia zbardhin faqen Shqipërisë, kur të nderojmë njerëz që të jenë burim frymëzimi që brezat e ardhshëm të përulen me respekt për veprën e tyre.

3 Janar, 2016

Staten Island, New York

Nga Krist Gjinaj

Kështu ishte titulli në gazeten Koha , pra në thojza!

Pjetër Mazreku, në relacionin e tij të vitit 1633, tregon se si u islamizua, pothuajse, e gjithë popullsia Hasit të Prizrenit: “Hasi është i banuar nga një numër i madh shqiptarësh nënshtetas të turkut, në mënyrë që, meqënëse dukagjinasit nuk duan të quhen vasalë të turkut as për titull të vasalazhit as për detyrë të haraçit, kështu këta (të Hasit) kaq fort kanë qënë marrë me të keq, sa që shumë ose pothuajse të gjlthë janë bërë turq duke ndryshuar vetëm emrin pa e pasë mendim që të mohojnë fenë me zemër”

Nga Ndue Ukaj

Shpeshherë në jetë duhet të kthehemi prapa, që të mund të ecim para. Sidomos kur ndodh të kemi ngatërruar rrugën. Në këso rastesh, doemos duhet të kthehemi te pika fillestare dhe të shohim ku kemi devijuar, që të mund të marrim rishtas rrugën e duhur ka destinacioni. Natyrisht, nëse një të tillë e kemi. Ndryshe, shkojmë në drejtim të gabuar, në të cilin, me vetëdije, askush s’dëshiron të shkojë.

Në rrugë të gabuar mund të jetë individi, por dëmet e tij janë personale.

E kur ngjet që një popull a shteti të jetë rrugë të gabuar, dëmet janë të mëdha dhe përcillen brez pas brezi.

Historia dëfton se një fat i tillë i ka shoqëruar shumë popuj të mëdhenj  e të qytetëruar. Por shumë të tillë kanë dëftuar fuqi e forcë rigjenerimi. Janë kthyer në rrugë të duhur dhe sërish janë në krye të valles së qytetërimit.

As populli ynë nuk ka qenë i “privuar” nga kjo fatkeqësi.

Tani, ka kohë prej kur jemi të lirë, por klithmat shqiptare s’kanë të ndalur. Dhe duket sikur përsëri rrugët tona të jenë të ngatërruara.

Nganjëherë ato i ngjajnë atij personazhit që  udhëtonte në një tren lokal dhe në çdo stacion, pasi treni ndalej, ai e zgjaste kokën jashtë dritares, lexonte emrin e vendbanimit dhe psherëtinte thellë. Duke e vërejtur këtë gjest të çuditshëm, një bashkudhëtar, i cili ishte ulë përballë tij, e pyeti: “Mik, pse po psherëtini aq trishtueshëm? Ju lutem, a mund t’iu ndihmoj gjë”?

E bashkudhëtari iu përgjigj:  “Faleminderit, nuk kam nevojë për ndihmë, por, t’iu thënë të drejtën, qysh kaherë është dashur të zbrisja, sepse po udhëtoj në drejtim të gabuar.”

Jemi në fillim të një viti të ri, ndërsa pas tij kemi lënë një vit me turbulenca të shumta dhe të gjata. Me një vistër lajmesh që na bëjnë të skuqemi. Të gjithëve. Pa përjashtim. Me pamje e imazhe nga më të pazakontat, ku më së paku ka pasur njerëzillëk e qytetari. Me veprime të gjithfarshme, që më së paku na kanë çuar kah rruga e duhur.

Fillimvitet janë momente ideale për t’i bërë një shqyrtim të thellë ndërgjegjes tonë individuale e kombëtare.

Është momenti i domosdoshëm që t’i analizojmë rrugët tona të kaluara. Dhe t’i projektojmë ato të së ardhmes.

Rrugët që kemi ndjekur, shpeshherë qenë me gropa dhe në to u përplasëm keq.  Patën gurë dhe morëm në thua. Nganjëherë u gjendem në autostrada dhe ecëm me shpejtësi të pakontrolluar. Nëpër tatëpjeta, na u zu fryma.

Tani, jemi këtu ku jemi dhe duhet të ecim para.

Asgjë nuk fitojmë nëse luajmë rolin e qaramanëve dhe arsyet për probleme tona i kërkojmë sa atje e sa këtu. Kështu nuk zgjidhim gjë.

Është thënë e përsëritur shpeshherë: asgjë s’na mungon që të ecim përkrah popujve të përparuar.

Veç dashnia dhe mirëkuptimi për njëri-tjetrin.

Dihet, asgjë s’ mund të ndryshojmë nga e djeshmja. Nga nesër mund t’ia fillojmë ndryshe.

Ndaj, të gjejmë rrugën e duhur kah e nesërmja më e ndritshme.

Kemi shumë arsye të besojmë në këtë.

Nga Ylber Vokshi

Deklarata e fundvitit e Kryetarit të Prishtinës Shpend Ahmeti se “Qeveria po e bllokon kryeqytetin ” sa është befasuese po aq është dëshpëruese,për njerëzit e vullnetit të mirë që mendojnë pozitivisht. Se si funksionon kryeqyteti i Kosovës po e vërejmë të gjithë ne që jemi viktima e të gjitha këtyre tentim pengesave të krijuara. Janë dhe do të jenë qytetarët e kryeqytetit,të cilët po vërejnë dhe po e ndiejnë një ringjallje shpirtërore të shpresës,një frymë të re në kryeqytetin e tyre kohët e fundit.

Me indinjatë jam duke i përcjell se si në mënyrë të organizuar janë orkestruar kritikat, ekskluzivisht politike e aspak konstruktive, ndaj Kryetarit aktual të Komunës së Prishtinës,lidhur me shfrytëzimin e buxhetit për vitin 2015. Në anën tjetër ai deklaron se “Komuna e Prishtinës e përmbyll një prej viteve më të suksesshme në realizimin e buxhetit”. Çdo banor i kryeqytetit është i befasuar me nivelin e ulët të kritikave, të cilat nuk qojnë në përmirësimi sado pak të jetës urbane në kryeqytet. Ato i krijoi mu kjo klasa politike që tani kritikon pa argumente të qëndrueshme, të cilat të gjithë ne që jemi të detyruar të jetojmë në këtë “xhungël betoni”, jemi duke i përjetuar në lëkurën tonë çdo ditë në vitet e pas luftës.

Shumë kujt i pengoi imazhi i ri i Kryetarit të kryeqytetit,pa roje përcjellëse (bodyguard-a),pa eskorta të automjeteve,me një qasje realiste ndaj problemeve të shumta,posaçërisht atyre urbane të trashëguara nga qeverisjet e kaluara. Prishtina është trajtuar si një vendburim i përfitimeve të mëdha materiale në fushën e ndërtimit. Aty kanë pjesëmarrje të gjitha partitë politike deri në ekstrem, që e degraduan me të madhe tërë hapësirën urbane të saj,duke mos qarë kokën për pasojat katastrofale në jetën normale urbane në një kryeqytet.

U ndërtua me leje e pa leje ndërtimi, duke mos përfillur as rregullat ma elementare të ndërtimit. U lejuan uzurpimet e hapësirave publike,u bënë keqpërdorime me pronën. Njeriu neutral i cili i sheh dhe i përjeton të gjitha ato procese që ndodhën në Prishtinë në vitet e pas luftës,e ka shumë vështirë të kapërdinë një deklaratë të një zyrtari partiak,kur në vazhdën e sulmeve të koordinuara deklaron ”Kryetari Prishtinës dhe ekipi tij – s’kanë e s’kishin asnjë vizion dhe koncept zhvillimor – as ide për nevojat e qytetit ” ! Cili ishte ai VIZIONI dhe Koncepti zhvillimor që e kishin paraardhësit e tij,kur për 13 vite punuan pa Dokumente Hapësinore,që do të ishin bazë për zhvillimin e kryeqytetit. Imagjino një Kryeqytet Shteti që nuk ka ujë 24 orë së paku për higjienë,ku gati asgjë nuk ka funksionuar si duhet,e dikush ka kurrajo për të folur për Vizion dhe për një jetë normale urbane.

Qytetarëve të thjeshtë nuk iu interesojnë lojërat politike që po luhen që 17 vite për të qeverisur kryeqytetin. Atyre iu intereson të ketë rregull urban të përcjella me sigurimin e të gjitha infrastrukturave teknike dhe sociale. Kryeqyteti duhet së pari me pas rregull në shërbimet komunale,transport lokal të dinjitetshëm,pastërti të duhur,hapësira për parkimin e automjeteve,trotuare të kalueshme,rrugë dhe komunikacion normal,e jo ngecje të mëdha (tollovi) në trafik urban me të cilin qytetarët ballafaqohen që 17 vite. A ka menduar dikush ndonjë herë për trasat e largpërçuesve që kalojnë nëpër zona të banimit me rrezikshmëri të lartë, se si me i zgjidhur ato probleme së paku në Dokumentet Hapësinore. Siguria e ndërtimeve të shumta asnjëherë nuk është aktualizuar në këto vite pasi është ndërtuar pa mbikëqyrje shtetërore,ai është problemë i madh permanent që do ta përcjellë kryeqytetin tonë.

Brengosen për gropat nëpër rrugë, e kurrë nuk kanë parashtruar pyetje përse ato po ndodhin edhe se kishte vullnet dhe parat që ato të sanohen. Ironizohet se “rrugët janë bërë sallatë” se “megjithatë është rritur qarkullimi tek automekanikët”, pa treguar shkaktarët përse po krijohet një situatë e tillë. Përse zyrtarët komunal të prokurimit po detyrohen të përsërisin procedurat e prokurimit,për disa detale që fare nuk janë të rëndësishme. A thua kjo është e qëllimshme ashtu si deklaron drejtori aktual i infrastrukturës,vetëm për të degraduar udhëheqësin komunale,pa u brengosur për pasojat të cilat po i paguajnë qytetarët e mjerë të kryeqytetit.

Të pa pranueshme janë ndodhitë në Asamblenë Komunale në kohën e fundit, ku propozimet e Drejtorisë së Urbanizimit (Planet Rregulluese), të cilat kërkojnë diskutime,sugjerime,shqyrtime dhe së fundit aprovimet bllokohen. Arsyetimet aspak nuk kanë të bëjnë me rëndësinë që e kanë ato dokumente për funksionimin normal të zonave të caktuara të kryeqytetit. Nuk ka askush të drejtë juridike apo morale që të bllokon jetën urbane,e aq ma pak asamblistët komunal. Problemet politike le të zgjidhen me mekanizma tjerë ligjor e mos të veprohet kështu. Kjo tregon një të vërtetë të hidhët se ata fare nuk brengosen me vijueshmërinë e jetës në lagje të caktuara,por vetëm i mbrojnë interesat e tyre partiake.

Kam pasur kritika konstruktive në mënyrën e qasjes së problematikës së parkingjeve publike në kryeqytet. Të çudit indiferenca e Qeveris së Kosovës gjegjësisht MZhE (Ministria e Zhvillimit Ekonomik),e cila ka bllokuar konstituimin e ndërmarrjes “Parking Prishtina” me “arsyetim” se ende nuk është aprovuar ndryshimi dhe plotësimi i Ligjit për ndërmarrjet publike. Kryetarit Ahmeti thekson se i kanë përmbushur të gjitha kushtet e kërkuara,në favor të kujt shkon kjo çmenduri ? Qytetarët e Prishtinës janë ata që humbin ma së shumti.

Vetëm nëse analizohen veprimet e Ujësjellësit Regjional, me maltretimin e qytetarëve me muaj të tërë,për mos kthimin e rrugëve në gjendjen e mëparshme është skandaloze! Në botën e civilizuar shqyrtohen dhe mbyllen segmente të shkurta për të mos penguar lëvizshmërinë, edhe ashtu të kufizuara gjatë këtyre punimeve.

Harmonizimi i dokumenteve hapësinore me nivelin qendror është i domosdoshëm, për atë kërkohet edhe pëlqimi nga MMPH të cilat në të kaluarën nuk janë përfillur. Rasti i fundit me devijimin e trasës së autostradës Prishtinë – Hani i Elezit ma së miri e ilustron ketë. Veprimet e MI (Ministria e Infrastrukturës), i kanë shkaktuar shumë probleme Komunës së Prishtinës.

Garnitura udhëheqëse në Komunën e Prishtinës në rrugëtimin e tyre drejt një jete normale urbane në kryeqytet,për këtë periodë të shkurtë dy vjeçare ka arritur të vendos një kontroll korrekt në fushën e ndërtimeve. Ka çrrënjosë ndërtimet pa leje dhe ka filluar të vendos rregull urban,që ishin çështje të pa arritshme për të tjerët. Natyrisht në këtë rrugëtim janë bërë edhe gabime të cilat me vullnet të mirë dhe kritika konstruktive duhet përmirësuar. Për këtë duhet përkrahja e të gjithë neve që pretendojmë një kryeqytet i cili do të na siguron një jetë të dinjitetshme e cila po na mungon. Kjo kërkon kohë,punë profesionale,angazhim të madh për të korrigjuar gabimet e shumta që kanë ndodhur në Prishtinë në fushën e Ndërtimit,Urbanistikës dhe Planifikimit Hapësinor.

Apeloi te të gjithë vendimmarrësit Kosovar të përkrahin “Bërjen e kryeqytetit”,të mos i bllokojnë iniciativat konstruktive të zyrtarëve komunal në krye me kryetarin Shpend Ahmeti,për hir të mirëqenies se banorëve të tashëm dhe të ardhshëm të kryeqytetit.

Nga Ali Hertica

Populli i një shteti, në cilësinë e tyre kolektive si një emër, një popull i zënë përherë një territor të caktuar të lidhur së bashku nga zakonet e përbashkëta dhe porosi në një organ politik , me anë të një qeverie të organizuar, sovranitetit të pavarur dhe të kontrollit mbi gjithë personat dhe gjërat brenda kufijve të saj, të aftë për të bërë luftë dhe paqe dhe të hyjnë në marrëdhënie ndërkombëtare me shtetet e tjera. Populli i një shteti, në cilësinë e tyre kolektive, konsiderohet si partia e padrejtë nga një vepër penale; publik; si në titullin e një rasti “,Shteti” Rrethanat apo kusht i qeniesë apo gjë, në një kohë të dhënë. Si një folje, që të shprehin veçoritë e një gjëje me shkrim ose me fjalë; për të vendosur poshtë ose të përcaktuara me hollësi; për kohën, pretendojnë, ose të deklarojë.

Për të vendosur poshtë në bruto; të përmendur në terma të përgjithshme, ose me anë të referencës; për të referua. Shteti, megjithatë popullor mund të jetë formë qe ai merr, do të jetë gjithmonë një institucion i dominimit dhe shfrytëzimit, dhe si pasojë e një burimi të përhershëm të varfërisë dhe skllavërimi për vegjëli. Nuk ka asnjë mënyrë tjetër, atëherë, të emancipimit të njerëzve ekonomikisht dhe politikisht, dhe lirinë e mirëqenies në të njëjtën kohë .

Të gjitha shtetet, duke e bërë kështu, duke vrarë, dikur dhe për të gjithë kohën, çfarë, deri më tani, ka qenë quajtur “Politika”, dmth, pikërisht asgjë tjetër sesa me funksionimin apo manifestim të dyshes brendshëm dhe të jashtëm të veprimit të Shtetit, që do të thotë, e praktikës, ose artin dhe shkencën dominuese dhe shfrytëzuar ‘masat në favor të klasave të privilegjuara. Kjo nuk është e vërtetë atëherë të them se ne trajtojmë politikën abstrakte.

Ne nuk bëjmë abstraksionin e saj, pasi që ne dëshirojmë pozitivisht për të vrarë atë. Dhe këtu është pika thelbësore mbi të cilat ne të ndarë veten absolutisht nga politikanët dhe borgjezët radikal, Socialistëve (tani funksionojnë si demokraci sociale apo radikale e cila është vetëm një fasadë për demokracin moderne ). Politika e tyre konsiston në transformimin e politikës shtetërore, përdorimin e tyre dhe të reformës.

Politika jonë, e vetmja politikë ne e pranojmë, konsiston në heqjen totale të shtetit, dhe të politikës, e cila është manifestim i saj i domosdoshëm. Kjo është vetëm për shkak se ne dëshirojmë sinqerisht për këtë heqjes së Shtetit që ne besojmë se kemi të drejtë të thërrasë veten internacionalistë dhe Revolucionar e demokratik; për këdo që dëshiron të merret me politikën për ndryshe se si të bëjmë; kush nuk ka, si ne, i urojmë zhdukjen totale apo e politikës, duhet detyrimisht të marrin pjesë në politikën e një shteti patriotik dhe borgjez.

Nga Florim Zeqa

Nga Frank Shkreli

Nga Gani Mehmetaj

Në disa mjedise të islamizmit xhihadistë, nëpër xhamitë ku hoxhallarët shesin përralla për luftën e shenjtë kundër të krishterëve , ata përpiqen t’ua mbushin mendjen besimtarëve shqiptarë të paditur e analfabetë për kinse luftën e shenjtë të Galipolit-Çanakalesë. Është ky islami shkretinor që po ua shpërlanë trurin, duke i nxitur kundër kombit të vet. Një hoxhë nga Shkodra në një veb faqe islamike gënjen pa fije turpi kur shkruan se në betejën e Galipolit, Turqia e mbrojti islamin, ndërsa shqiptarët iu përgjigjen ftesës së xhihadit kundër të krishterëve. E vërteta është krejtësisht ndryshe.

Galipoli (Çanakale) ishte varri më i madh i ushtarëve shqiptar të rekrutuar më dhunë e mashtrime në Luftën e Parë. Morën pjesë dhe u vranë nga i pari të i fundit, por nuk ishin në anën e askujt, ishin mish për top.

Refugjatët shqiptar që i braktisën vatrat e tyre (1912-1913), pas masakrës së tmerrshme që bënë serbët e grekët kundër popullatës së pambrojtur, kalonin javët e muajt nën qiellin e hapur, në djerrinat e Edrenes. Autoritetet ushtarake turke nuk e patën vështirë t’i mobilizojnë. U thanë: serbët, grekët e rusët ia bëhen para Grykës së Dardanelëve, duke i frikësuar se do t’ua përdhunonin gratë, nënat e motrat para syve, po nuk e mbrojtën Çanakalen. Burrave të frikësuar u dhanë armë e municion, pak ushqime dhe i futën në llogore. Asnjëri nuk doli gjallë.

Vala tjetër e ushtarëve shqiptarë-nizamë, erdhën nga shkretëtirat arabe. Ata nuk e kishin idenë për ngjarjet në atdheun e tyre, as nuk e dinin se Turqia po shpartallohej, prandaj i futën në luftë pa u dhënë mundësi tjetër. Dhe u grinë nga plumbat e mortajat pa e marr vesh as kundër kujt luftuan as pse luftuan. Ranë pa dinë e pa iman.

Turqia në aleancë me boshtin e krishterë, luftonte kundër anglo-francezëve, po ashtu të krishterë. Shqiptarët luftuan e vdiqën kot.

Pra, në Luftën e Parë Botërore, edhe në betejën e Galipolit luftuan në njërën anë Austro-Hungaria, Gjermani e Turqia (Boshti) kundër Britanisë së Madhe, Francës e Rusisë (Aleanca). Shtetet e krishtera kundër shteteve të krishtera. Turqia u gjend  në njërin krah të krishterë. Ndërkaq, shqiptarët e shkretë s’kishin asnjë punë në këtë luftë që ua hëngri kokën. Megjithatë, Austro-Hungaria, Gjermani e Turqia nuk e mbrojtën Çanakalen, që ishte pika e cila do ta mbronte Konstantinopojen (Stambollin).

Trupat angleze e ruse u futën në Stamboll. Humbjet e tmerrshme në Çanakale s’patën asnjë kuptim, sepse synimi i Turqisë nuk u arrit, nuk e mbrojti territorin e vet. Turqinë e pushtuan trupat aleate (Anglia, Franca e Rusia). Kjo është historia që mund ta lexoni në të gjitha librat e qytetërimit Perëndimor, këtë nuk e mohojnë as historianët turq, por ca budallenj islamik gënjejnë, sepse e dinë se besimtarët e tyre nuk lexojnë as nuk dinë të lexojnë. Kështu, hoxhallarët pro serb e pro turq e sajojnë historinë kombëtare sipas porosisë së armikut tonë.

Qe nga ajo kohë Rusia e mori me dhunë të drejtën për të kaluar nëpër Ngushticën e Dardaneleve. Të  drejtën e më të fortit e gëzojnë edhe sot e kësaj dite. Kështu, anija ruse në territorin detar turk para disa kohësh ua drejtoi tytat e mitralozave anijeve turke. Erdogani, idhulli i një grushti shqiptarësh islamikë e budallenj, nuk bëri as gek as mek. E mbërtheu frika në shtetin e vet.  Rusët janë të rrezikshëm e të fortë për shtetin turk, prandaj provokojnë me arrogancë e primitivizëm.

Ndërkaq, kënga në gjuhën shqipe, e përkthyer nga turqishtja për heroizmat e betejës së humbur të Canakalesë, është kënga më idiotike në gjuhën tonë. Është këngë turpi. Si ta kish porositur Serbia që të thonë: ja budallenjtë shqiptarë për ke luftojnë, ndërsa nuk i dolën zot atdheut të tyre.

-Përkitazi me porositë e Ramiz Alisë për pinjollët e komunizmit -

Nga Kolec Traboini

Televizionin News 24 më datë 5 janar 2016 dha  një intervistë me të vërtetë delirante të kryeparlamentarit shqiptar Ilir Meta, mbi drejtësinë, i cili vetë paradoksalisht ka qenë problematik me drejtësinë sa, po të mos hynte në mes ish kryeministri Berisha do të ishte krejt ndryshe udhëtimi i tij politik. Shtuar kësaj edhe se u bë shkak për demonstratën e 21 janarit 2011 çfarë solli 4 vrasje në mes të ditës e para kryeministrisë apo aktin e përfolur për vrasjen e deputetit Tom Doshi, të cilën çështje drejtësia jonë zulmëmadhe  me osh-osh e mbylli mbështetur në një akt gjoja amnistie. Shtyj të shtyjmë.  E çuditshme është se sa ky person që gëzon mjaftueshëm antipatinë e popullit, aq shumë i ka ngjitur shkallët e pushtetit dhe të dëlirit njëkohësisht, sa tha as më pak e as më shumë se reformën në drejtësi nuk e pengojnë duart me ora të shtrenjta. Mesazhi që përcjell është krejt i kuptueshëm. Veç ndonjë tru batall nuk e kupton.  Dhe do ta themi hapur atë çfarë nënkuptuam: Ambasadori Donald Lu,  fol sa e si të duash, por dimë ne si e bëjmë drejtësinë e do ta bëjmë pikërisht në atë mënyrë që neve të orëve të shtrenjta të mos na hyj ferrë në këmbë. Siç nuk i hyri vetë Metës në aferën e 700 mijë eurove që e pa të filmuar gjithë Shqipëria në përplasjen me ish ortakun e vet në parti e qeveri, Dritan Prifti. Përvojë e mirë kjo për Shqipërinë e kaosit dhe e politikës mafioze, të kastave të parive që nuk japin llogari për asgjë, ku mos ndëshkueshmëria e politikanëve dhe e shtetarëve të korruptuar është njëqind për qind  por, nuk do të kishte shtet tjetër në Evropë, që një njeri të tillë me këto rropulli mbi supe ta ngjiste në shkallën më të lartë të shtetit pa pasur asnjë kundërshti, asnjë opozitë,  asnjë zë sado të vogël kundër në parlament apo publik.  E gjasat janë ta bëjnë edhe president për të na kujtuar romanin me tematikë historike “Si u bë pirati Papë”. E kjo flet shumë për natyrën e politikës dhe qeverisjes në shtetin me korrupsion deri në palcë. A thua ambasadorët e Bashkimit Evropian dhe Amerikës nuk e dinë këtë?! Edhe ata nga halli bëjnë kinse nuk i dinë dhe,  duan nuk duan i thonë derrit dajë.
Tani se çfarë pret ky popull nga të tillë njerëz që e kanë shaluar këtë vend në një çerek shekulli dhe në mënyrën më të përçudnuar sa për t’ia pasur zili edhe Enver Hoxha,  është e kuptueshme. Mjafton të lexojmë fjalimin e fundit të Ramiz Alisë në tetor 1989 kur tha se ngado që të vinë e të vërtiten punët në Shqipëri, pushtetin do ta kenë vetëm pinjollët e komunizmit.
Ja çfarë u porositi  Ramiz Alia pinjollëve të komunizmit, që këta po e zbatojnë sot e kësaj dite pikë për pikë si një program strategjik afatgjatë:
“Le të krijojnë kundërshtarët tanë parti të djathta, të majta apo të qendrës, madje do t’i nxisim dhe ne vetë, por kryesore është që të gjitha këto parti të kontrollohen nga ne vetë. Për këtë, edhe programet e themelimit duhet t’i formulojmë ne. Për drejtimin e këtyre partive duhet të gjenden njerëz që të përkrahin strategjinë tonë. Partia që do të marrë pushtetin, jo vetëm që është e lirë të shajë pushtetin, por këtë ta bëjë fort, sepse kështu do të fitojmë simpatinë e Perëndimit dhe të disidencës antikomuniste.”
Sa i përket të persekutuarit politikë, Ramiz Alia porosiste atë çfarë për njëzet e pesë vjet u zbatua një e për një edhe si program politik i partive bijëza të Partisë së Punës së Shqipërisë gjithashtu edhe një si veprim praktik pa i lëvizuar asnjë presje:
“Ata që janë nëpër burgje, të dënuarit dhe të persekutuarit politikë antikomunistë, sigurisht që do të na shajnë. Por edhe pse këta e urrejnë komunizmin, do ta shihni që do të na vijnë afër dhe do të na përkrahin. Këta do t’i afrojmë dhe do t’u japim punë të ndryshme, por jo të rëndësishme; por kurrë nuk do t’i lëmë të na përvetësojnë pushtetin. Dhe e dini pse?! Sepse sapo të marrin fuqinë, do të fillojnë të hakmerren dhe do t’u shërbenin atyre, në vend që ta të na shërbejnë neve.
Në zbatim të drejtave të njeriut, duhet t’u japim edhe kompensimin në para, të burgosurit polikë t’i kompletojmë me komoditetet banimi. Të sekuestruarve dhe të shpronësuarve do t’u japim nga një letër në dorë që t’u njihet prona, por prona vetëm në pak duar do të bjerë, pasi ligji do t’i ngatërrojë njëri me tjetrin. Por një gjë duhet të kemi parasysh; të kemi kujdes nga fëmijët e të persekutuarve politikë, pasi ata vetë janë aq pleq apo të sëmurë sa mezi rrinë në këmbë. Kësaj kategorie mendoj që t’i japim pasaportë për t’u larguar nga Shqipëria më mirë dhe me kaq do të jenë të kënaqur. Pasuria e tyre na përket neve, sepse ne e bëmë.”( Gazeta “Illyria” New York f. 11 2/19/04)
Dhe ja ku jemi në vitin 2016. Më thoni për diçka që të ketë ndryshuar në këtë platformë të metamorfizmit të komunizmit në një pluralizëm fals, vetëm e vetëm për të mbajtur pushtetin në mënyrë të kamufluar?
A i doni emrat e atyre që sot janë në pushtet apo në parlament? Jo nuk po sjellim ato por disa emra të baballarëve apo të afërmeve të tyre besnikë deri në vdekje të diktatorit Enver Hoxha : Spiro Koleka, Sulejman Bushati, Rrapi Gjermeni, Sofokli Lazri, Llambi Gegprifti, Xhelil Gjoni, Hamit Beqja, Sulo Gradeci, Lenka Çuko, e të tjerë që dinë si ti humbin gjurmët në këtë turbullirë me emrin e shpifur tranzicion. Ata na shfaqen edhe si ambasadorë apo nëpunës të lartë të shtetit. I vetmi që ka mbetur hapur është Gramoz Ruçi. Ish ministër i brendshëm i diktaturës komuniste në vitin 1990, për njëzet e pesë vjet dominon parlamentin shqiptar gjoja pluralist. A gjeni në vendet e Evropës Lindore ish-komuniste ndonjë ish ministër të brendshëm diktaturës të vazhdojë të jetë në parlament? Po këta si nuk u lodhën në pushtet e në parti.  Ku jemi e ku vemi, o popull?
Tani këta pinjollët e komunizmit e ndjejnë veten më të fuqishëm se kurrë, sa nxjerrin kunjin edhe me amerikanët, si babai i tyre Enveri kur erdhi në pushtet në 1944 dhe nuk la asnjë ambasador amerikan të shkeltë në Shqipëri për 50 vjet. Po këta pinjollët e komunizmit po ja kalojnë edhe babait të tyre shpirtëror, këta i pranojnë amerikanët, por thjeshtë si figura, sa për të legjitimuar një lloj demokracie false. Kinse i dëgjojnë ambasadorët, rrinë urtë si qengja para tyre, ndërsa prapa krahëve u tregojnë bërrylin. Çfarë kuptimi tjetër ka të ironizosh shprehjen e Ambasadorit Amerikan Donald Lu që duart me ora të shtrenjta janë shenja të korrupsionit, ndërkohë  kryeparlamentari i Shqipërisë të thotë se drejtësia nuk varet prej orëve të shtrenjta. Po realisht sot në Shqipëri prej kujt varet drejtësia dhe ata që do na bëjnë sot drejtësinë a nuk kanë ora super të shtrenjta dhe vila milionëshe, shto pasuri të pafund të padeklaruara. Pse nuk del të thotë kryeparlamentari sa pasuri ka dhe sa i kushton vila në Gjirin e Lalëzit, ku palmat i janë sjellë me helikopter? Ky lakim e përgojim i fjalëve të ambasadorit për orët e shtrenjta do të thotë  as më pak e as më shumë por thjeshtë “Çaj dërrasa Ambasador!”
Të dale tani ndonjë kasnec i Partisë Lesh e Li e të na shpjegojë ndryshe këtë domethënie….

Nga Pirro Prifti

Dihet që Opozita shqiptare do të organizojë një demostratë kundër qeverisë nga ato ku marrin pjesë `300.000 protestues në shesh` me dt 9 janar ditën e shtunë.
Dihet që Opozita është një nga elementët më të rëndësishëm në Demokraci dhe e udhëhequr mirë të drejton drejt marrjes së pushtetit me mjete demokratike si p.sh., zgjedhjet.
Çuditërisht po më 9 janar edhe opozita e shqiptarëve të Kosovës do të organizojë një demonstrim kundër qeverisë aktuale të Kosovës. Pse thuhet çuditërisht?
Çudia qëndron në tragji-komedinë opozitare shqiptare madje dhe në atë të Kosovës kur shikohet qëllimi i demostrimit: të dyja partitë opozitare kërkojnë zgjedhje të reja në emër të korrupsionit dhe kriminalizimit të politikës,  apo në emër të rrëzimit të ligjeve ose të project ligjeve, apo edhe kundër marëveshjeve të ndryshme.
Të dy Partitë Opozitare nuk e kanë problem që të destabilizojnë vendin nën emrin e qeverisjes së keqe, të dy partitë opozitare nuk e kanë problem të shtrembërojnë faktet akuzuese kunër qeverisjes dhe qeveritarëve përkatës; të dy Partitë opozitare përpiqen të ndezin zjarrin e protestës duke paguar para për demonstruesit të cilët në fakt mund të quhen edhe `demonstrues mercenarë`. Është për të vënë në dukje se ka më pak demonstrues nga vëndi ku organizohet demostrata sepse shumica janë të ardhur nga periferia.
Askush nga të dy partië opozitare në Shqipëri dhe në Kosovë nuk është dakort me reformat që po ndërmeren pavarësisht se këto reforma janë të miratuara edhe nga faktori ndërkombëtar për të ndërmarë reformat me qëllim përmirësimin e situatave në drejtimin ekonomiko-financiar të vëndit, në vënien në binarë të sistemit të Drejtësisësi një pushtet i tretë i pavarur, në luftën kundër korrupsionit, në integrimin sa më parë të vendeve në BE, si dhe në largimin nga funksionet drejtuesve të personave të kriminalizuar, dhe ish `ishave` të komunizmit, etj, etj.
Atëhere lindin disa pyetje të ligjëshme që kanë dalë pas këtyre dy viteve qeverisje:
Përse sa herë që Shqipëria përmbush ose bëhet e gatshme të realizojë një reformë e cila do të na përshpejtojë  integrimin- Opozita përkatëse acaron situatën?
Përse në momentin kur qeveria Kosovare arrin një pikë të përshtatëshme kompromisi, Opozita përkatëse acaron situatën ?
Përse vihet në dyshim nga Opozita shqiptare realizimi i reformeës në drejtësi nëpërmjet akuzave ndaj  maxhorancës  në një kohë kur mqeverisja aktuale ka deklaruar se `do të pranojë çdo variant që do të sjellë Komisioni i Venecias?
Përse opozita kosovare nuk  pranon Vendimet e gjykatës Kushtetuese të Kosovës?
Përse Opozita shqiptare ashpërson gjuhën duke bërë thirrje për  `mosbindje civile` apo `arrestim ministrash në rrugë`, në një kohë kur nuk e ka një tagër të tillë duke ditur se jemi në një sistem vlerash të demokracisë perëndimore e cila nuk pranon shkeljet e ligjit dhe të Kushtetutës?
Përse Opozita kosovare hedh bomba me gaz lotsjellës në Parlament në një kohë kur Xhon Kerri : …`mbështet Qeverinë për dialog dhe është kundër dhunës`?
Përse Opozita shqiptare vë në dyshim në fjalët e Vllahutin dhe ambasadorit amerikan Lu për mbështetjen e qeverisë në luftën kundër korrupsionit dhe për dekriminalizimin?
Ka dhe plot pyetje të tjera të cilat kërkojnë përgjigjë, por e rëndësishme është  diçka që të dy Opozitat shqiptare këtu në Shqipëri dhe në Kosovë nuk e kanë mësuar: asnjëhere në qeverisjet demokratike Opozita nuk duhet ta shohë qeverisjen si armike dhe anasjelltas.
Në luftën opozitare në të dy anët, vërehet dëshira e kamufluar për të rimarrë pushtetin pa u kujtuar që më parë duhet të bëjnë analizën e dështimit në zgjedhje, dhe se së dyti duhet të bëjnë një program të ri, së treti duhet të shohin se, si po implementohet programi i qeverisjes pra i Maxhorancës, dhe ku janë të metat dhe difektet ndaj të cilave ato duhet të organizojnë projektet dhe programet e tyre si dhe të bëjnë demonstrimet përkatëse.
Në Shqipëri kryesisht, por edhe në Kosovë sidomos Opozita aktuale e ka filluar luftën që ditën e parë pas humbjes së zgjedhjeve nëpërmjet akuzave dhe shpifjeve të ulta në vënd që të reflektonte për humbjen dhe të fajësonte apo të ngarkonte me përgjegjësi  ata që gabuan, sepse një qeverisje tetë vjeçare sigurisht do të sillte probleme në qeverisje.
Praktikisht Opozita e sotme dhe qeverisja e djeshme ngarkohen me përgjegjësi për dy element kryesore ndaj të cilave, maxhoranca e sotme ndërtoi Programin e saj: Korrupsioni masiv dhe shkelja e ligjit e pasuar me mungesën e dëshirës për të ndëshkuar shkelësit e ligjit.
Në vënd që të reflektonte dhe  nxirrte mësime, Opozita e ndërtoi platformën e saj afat shkurtër madje dhe miope në parimin :`sulmi është mbrojtja më e mirë`, parim ky që u pëlqye nga ish qeveritarët qëndrorë dhe lokalë. Me negativja mbeti se sulmet u organizuan bazuar në shpifje të ulta dhe aspak  qytetari.
Është e vërtetë që qeverisja në formë koalicioni nuk është pa probleme. Por interesant është fakti që Opozita përdori si akuza pikërisht ato gabimë dhe përgjegjësira  për të cilat mbanpërgjegjësi vetë, përfshi dhe problemin e kriminalizimit të Parlamentit.
Përfshirja e disa deputetëve të inkriminuar ka ndodhur pikërisht nga Kodi zgjedhur jo i rregullt i cili pranonte individë si kandidatë për deputetë apo qeverisje locale vetëm me një `dëshmi penaliteti`, e cila kishte krijuar edhe tek vetë qeverisja demokratike përfshirjen e elementëve të inkriminuar.
Miratimi i ligjit për Dekriminalizimin tregoi se sa  të pavërteta ishin akuzat e opozitës.
Po ashtu dhe në Kosovë akuzat ndaj disa drejtuesve qeveritarë e lokalë bazohen tek mos përmirësimi i ligjeve dhe keq funksionimi i drejtësisë.
Në se në Kosovë egziston dhe një Euleks i cili si i pa anshëm vendos gjykim dhe drejtësi për të gjitha palët, në Shqipëri çështja qëndron ndryshe; Korrupsioni masiv pikërisht në Drejtësi dhe në Prokurori si dhe në përgjithësi tek drejtuesit qëndrorë dhe lokalë të të dy grupimeve partiake, mendoj se për shkak të përzgjedhjes dhe emërimeve të gabuara dhe aspak profesionale dhe teknokrate ka shkaktuar që të ketë kriminalizim të politikës dhe korrupsion në të gjitha hallkat. Kujtoni zemratat e Berishës për `Klanin e Zemunit`, `drogaxhinjtë`, dhe çuditërisht mungesën e luftës ligjore kundër këtyre grupimeve në kohën e qeverisjes së tij.
Qeverisja e sotme sigurisht ka probleme edhe kjo në emërimet e drejtuesve dhe disa qeveritarëve apo deputetëve.
E rëndësishme është dëshira për të vënë në binarë këtë shtet të dalë nga binarët. Kjo është e rëndësishme dhe Opozita aktuale duhet ta shohë këtë vdëshirë të shprehur në Programin e Maxhorancës dhe në Përkrahjen që po i jep BE dhe SHBA në luftën kundër korrupsionit, Kundër kriminalizimit dhe të reformës në drejtësi.
Atëhere, ku qëndron problem në demostratat e 9 janarit? Për cfarë duhet  kjo demostratë? Për të rrëzuar qeverinë? Pse? sepse po zbaton reformat? Apo sepse kërkon që nëpërmjet zbatimit të reformave të vëjë në binarë shtetin, qeverisjen dhe ligjin?
Atëhere nëse shikohet në këtë prizëm, demostrata ka për qëllim diçka tjetër: të pengojë reformat, të pengojë dorën e drejtësisë së reformuar të bjerë mbi ata që kanë shkelur ligjin, dhe mbi ata që janë deri më sot të pandëshkueshëm.
Gjatë  ndjekjes së ngjarjeve politike, kam vënë re se disa gabime dhe të meta në miratimin e disa ligjeve janë korrigjuar për shkak se Opozita në Parlament dhe disa  institucione interesi e kanë kritikuar, dhe qeveria ka reaguar duke dëgjuar fjalën e tyre duke përmirësuar ligjet. Ky është një aspekt i mirë dhe një nga qëllimet e Opozitës.
Sidoqoftë, nëse Opozita aktuale e sheh Qeverisjen si armike, e sheh Kryeministrin si armik (ashtu si deklaroi drejtuesi i PD dje), atëhere kemi të bëjmë me një nonsens  të mirëorganizuar me qëllim që të shkaktohen turbullira, në një kohë kur BE dhe SHBA janë në këmbë dhe vigjilente kundër terrorizmit.
I njëjti problem qëndron dhe për Opozitën kosovare. Ajo duhet të kuptoje dhe të pranojë kompromiset dhe marëveshjet e miratuara nga BE dhe SHBA.
Le të shpresojmë që Opozitat në të dy shtetet shqiptare të kuptojnë mesazhet e BE dhe të SHBA, dhe le të demostrojnë për probleme që qëndrojnë dhe jo bazuar në shpifje të cilat tentojnë të  destabilizojnë vëndet dhe dërgojnë ujë në mullirin e armiqve të demokracisë dhe integrimit.

priftipirro@hotmail.com

Letër e hapur kryepeshkopit Anastasit 

Nga Arben Llalla

Kisha Autoqefale Ortodokse e Greqisë të paktën dy herë zyrtarisht ka drejtuar dhe ka marrë pjesë direkt në masakrat e kryera nga kryepeshkopët dhe mitropolitët e tyre ndaj popullsisë shqiptare më 1914, 1944-1945 në Çamëri dhe në jugun e Shqipërisë së sotme. Prandaj me rastin e festave të Krishtlindjeve dhe Ujit të Bekuar e ftoj kryepeshkopin e Shqipërisë Anastasios të mbajë një meshë për falje dhe në kujtim të viktimave shqiptar të masakruar ndër vite nga klerikët e Kishës Autoqefale Ortodokse të Greqisë.
Kërkimi dhe dhënia e faljes, është ndoshta elementi më i bukur që karakterizon historinë e krishtërimit. Jezus Krishti, që është edhe themeluesi i kësaj feje, i mësoi pasuesit e tij që të falnin njeri-tjetrin për çdo faj të bërë, madje thënia e tij e famshme mbi kryq: “Fali o Atë se nuk dinë se ç‘bëjnë”, është edhe dhënia e shembullit të tij personal, që atë që u predikoi të tjerëve, e zbatoi së pari vetë në jetën e tij.
Më vonë, krishtërimi do të binte në gabime të rënda, me kulm mesjetën e errët, ku Kisha do të ekzekutonte në turrën e druve, shkencëtarë dhe dijetarë, vetëm se shpallnin se toka rrotullohej, apo shpirtra të lirë si heretikë, vetëm se guxonin të besonin në një filozofi tjetër kristiane, jo atë zyrtare, siç ishte edhe rasti i reformës luteriane, që u bë edhe themeli i krishtërimit ungjillor, që edhe sot madje nuk shihet me sy të mire nga feja zyrtare katolike. Këto fakte historike janë të njohura nga të gjithë, dhe vetëm në fund të shekullit që lamë pas, Kisha Katolike, filloi të kërkonte nga bota të falur, për të gjitha krimet që kishte bërë përgjatë historisë.
Kulmin do ta shënonte Papa Gjon Pali i Dytë, i cili kërkoi falje për gati çdo krim të kryer nga paraardhësit e tij, që nga ato kryer kundër Hebrenjve, grave, Galileit, muslimanëve të vrarë prej kryqëzatave dhe ndaj çdokujt që ka vuajtur prej dorës së Kishës Romane. Edhe Papët që pasuan, do të vijonin këtë traditë sa të përulur, aq edhe dinjitoze të kërkimit të faljes dhe njohjes zyrtare të gabimeve të kryera, duke u përpjekur kështu të shëronin plagët e së kaluarës, por edhe ato të së tashmes, ku nuk mungojnë edhe pranimet e abuzimeve seksuale nga klerikët, për të cilat ka kërkuar në mënyrë të përsëritur falje edhe Papa Françesku.
Por këto falje, nuk kanë ardhur gjithmonë dhe vetëm si iniciativë e autoritetit kishtar, i cili shpeshherë është përpjekur t’i mbulojë skandalet, apo të shmangë publikimin e tyre, me qëllim ruajtjen e imazhit publik të fesë. Në shumë raste, kërkimi i faljes ka ardhur si pasojë e presionit të ushtruar nga shoqëria civile, apo e vetë viktimave të kësaj dhune apo të pasardhësve të tyre. Sigurisht, në ditët e sotme, edhe drejtësia po tregon se kishat dhe klerikët nuk qëndrojnë më mbi ligjin, si dikur. Në vazhdën e kësaj trajtese, do të doja që të bëja publike dhe pse jo, të ushtroja një presion pozitiv, si precedentët që përmenda, për njohjen e një krimi të rëndë, i cili është faktuar nga dokumentet historike të kryer nga Kisha Ortodokse Greke, dhe rreth bashkëpunimit te Kryepeshkopëve grek, mitropolitëve për pjesëmarrjen e tyre direkt në masakrat e 1914 dhe me EDES të Napolon Zervës në Genocidin e 1944 të kryer mbi popullsinë shqiptare myslimane dhe ortodokse në Çamëri. Kryepeshkopi i Greqisë Spiridon Vllahu (1949-1956) mori pjesë në vitin 1914, në masakrat që kreu ushtria greke në jugun e Shqipërisë. Kryepeshkop Spiridon Vllehu është projektuesi i Genocidit grek ndaj popullsisë shqiptare në Çamëri 1944-1945.
Kryepeshkopi Serafeim (1974-1998), mori pjesë personalisht në Genocidin që kreu Napolon Zerva. Mitropoliti i Paramithisë, Dhorotheos i veshur me rrobat ushtarake të EDES theri me dhjetëra shqiptar mysliman më 27 qershor 1944 në Paramithi. Në Genocidin që kreu ushtria greke EDES ndaj popullsisë shqiptare në Çamëri morën pjesë me dhjetëra priftërinj të veshur me rroba ushtarake të EDES.
Për të gjithë historinë e shtjelluar shkencërisht dhe të bazuar në evidenca të pakundërshtueshme, unë kërkoj, bazuar edhe në praktikën kishtare të pendesës, që Kryepeshkopi ortodoks i Shqipërisë, Anastas Janullatos, meqë është i dorëzuar në gradën episkopale prej Kishës greke, dhe sot është edhe Primat i Kishës shqiptare, të kërkojë falje publike në emër të Kishës nga e cila vjen, për përfshirjen e saj në këto masakra dhe krime monstruoze kundër shqiptarëve të Çamërisë. Ka ardhur tashmë koha, që edhe Kisha Ortodokse lindore të kërkojë nëpërmjet përfaqësuesve të saj, falje për krimet e kryera përgjatë historisë, sa herë që u kërkohet prej shoqërisë civile, prej viktimave apo pasardhësve të tyre. Sërish, Kryepeshkopi Janullatos, duhet të kërkojë falje për faktin se ka refuzuar në mënyrë të përsëritur kërkesat e familjarëve dhe përfaqësuesve të shoqatave çame, për kryerjen e lutjeve të përshpirtjeve apo përkujtimoreve për të vrarët e masakruar prej grekëve, me justifikimin e tmerrshëm dhe përçarës, që çamët na qenkan myslimanë dhe për ta Kisha nuk mund të lutet. Por z.Janullatos ndoshta nuk e di, që në mesin e çamëve të masakruar kishte dhe ortodoksë shqiptarë si avokati Spiro Çalluka, Thanas Marko, Petro Sharra, Thimi Gogozoti, etj.
A mund të refuzojë një hierark ortodoks, lutje për besimtarët ortodoksë, vetëm sepse këta janë çamë dhe janë vrarë prej bashkëkombësve të tij, pa patur asnjë arsye tjetër të vlefshme kishtare? Ky është sërish një sakrilegj, i dënueshëm prej kanoneve, Hirësi, për të cilin jeni sërish i thirrur për të kërkuar falje dhe për ta korrigjuar gabimin, duke u lutur ndoshta juve vetë për shpirtrat e këtyre ortodoksëve.
Nga kërkimet që bëra për traditën kishtare të kërkimit të faljes, shembujt më të shumtë për pendesa të tilla i shkojnë Kishës së Romës. Kisha Bizantine apo Ortodokse, ka shumë herë më pak shembuj të tillë të ndjesës, jo se ajo nuk ka bërë faje, pasi krishtërimi lindor nuk mund të ishte më i pafajshëm se ai perëndimori, se ku ka njerëz, ka edhe mëkate, por se Kisha lindore, nuk është akoma gati, nuk e ka bërë të vetën si metodë shërimi, apo ndoshta nuk e ka nivelin e emancipimit, që të pranojë, njohë dhe të kërkojë falje për krimet ku është përfshirë, sado që ato mund të jenë më të pakta në numër, por që nuk ka ndonjë naiv, që të besojë se kah Romës së Re, njerëzit fajtonin më pak.
Le të fillojmë me radhë, me krimet që faktohen shkencërisht, dhe le ta japë këtë shembull vetë Hirësia e tij, Anastasi, se meqë i njihet kontribut i madh teologjik, brenda botës ortodokse, le të jetë dhe ai pararendësi, krahas Papëve gjigantë të perëndimit, të kërkimit të këtyre lloj faljeve kishtare. Në këtë mënyrë historia do flasë edhe për të, si i pari Primat i lindjes që i kërkoi të falur popullit shqiptar që drejton si kryebari, për fajet e kryera prej kishës greke, nga e ka origjinën, duke u bërë kështu urë e vërtetë pajtimi mes popujve.
Dhe që t’i paraprij ndonjë justifikimi të mundshëm që mund të vijë prej zyrës së shtypit të KOASH-it, se Kryepeshkopi Anastas nuk e përfaqëson kishën greke, por vetëm atë shqiptare, do të përdorja si argument vetë thënien e tij se: “Kisha Ortodokse nuk është një federatë 14 kishash autoqefale, por funksionon si një Kishë e vetme, katolike dhe apostolike, dhe nëçdo kishë lokale, gjendet e gjithë kisha universale”. Kështu, Hirësi, ju, qoftë edhe si Primat i Kishës në Shqipëri, do të vinit në vend një padrejtësi të bërë nga Kisha në Greqi, madje nga e gjithë Kisha Ortodokse në botë, sepse faji nuk mund të ndahet në juridiksione administrative, ashtu sikurse edhe kërkesa e faljes nuk mund të kufizohet kurrësesi nga këto juridiksione.
Lajmi i mirë është që edhe bota ortodokse ka filluar të kërkojë falje për gabimet e anës së saj. Nuk dua ta lodh lexuesin me shembuj konkretë, por nëse kërkoni do shihni që falje ka kërkuar Patriarkana e Moskës për probleme organizative, Patriarkana e Antiokisë i kërkon asaj të Jeruzalemit që të rregullojë një çështje juridiksioni kishtar në Katar dhe të kërkojë madje dhe falje. Dikur, ish kryepeshkopi Kristodhulos i Athinës, i kërkon falje Patriarkanës së Stambollit për një çështje administrative të Mitropolive të Greqisë së Veriut, çështje që Hirësi Janullatosi, i di shumë më mirë se ne. Por, që t’i jap kurajo Kryepeshkopit Anastas, që të mos hezitojë të kërkojë falje, si veprim kurativ dhe pajtues, po sjell vetëm rastin e fundit të Kryepeshkopit të Athinës dhe gjithë Greqisë, Jeronimit, i cili, në një konferencë të para disa javëve për krizën e emigrantëve në Lindjen e Mesme, mbajtur në Athinë, në prezencë të Patrikut Bartolomeos të Stambollit, të parit të Ortodoksisë, deklaroi: “Përsa më përket, si udhëheqës fetar, marr përsipër përgjegjësinë dhe kërkoj personalisht të falur për çdo njeri që la vendin, fëmijë apo i rritur qoftë. Sepse nuk bëra më shumë si bari shpirtëror dhe si qytetar i Europës së qytetëruar, që ta ndaloja këtë eksod, që në vend të një bilete shprese, la në duart e njerëzve vetëm trishtim të pamatë”.
Këto fjalë prekëse të homologut tuaj, le t’ju frymëzojnë dhe ju që t’i përgjigjeni ftesës sonë për kërkimin e faljes për krimet kishtare kundër popullsisë çame. Ne nga ana jonë, mbas jush, sepse të parit do t’i drejtoheshim Primatit të Shqipërisë, do t’i drejtohemi dhe homologëve tuaj të Greqisë dhe të Fanarit, me të njëjtën ftesë dinjitoze për kërkime faljesh, për krimet që kanë bërë kundër popullit shqiptar, sigurisht, pasi t’i kemi faktuar ato, mbështetur në prova dhe dokumente historike, siç bëmë me rastin konkret. Por do të donim që të ishit ju i pari, si mbajtësi i fronit të Kishës shqiptare që ta hapnit rrugën e shërimit edhe brenda Kishës Ortodokse, siç ka dekada që po e bën Kisha Katolike dhe Kishat e tjera Ortodokse. Duke shpresuar se do t’i përgjigjeni kërkesës sonë të qytetëruar, mbetemi në pritje të reagimit tuaj, në përputhje me ligjet kishtare, kulturore e njerëzore.